🎍 Choroby Oczu U Psa Zdjęcia

Sprawdź! Ropiejące oczy u psa krok po kroku, czyli choroby, przyczyny i porady zdrowotne. Podsumowując najważniejsze przyczyny pojawienia się ropy w okolicy oczu to: infekcje bakteryjne, zespół suchego oka, infekcje wirusowe, alergie. Zdarza się, że zaropiałe oczy wymagają dalszej diagnostyki. Mniej oczywiste przyczyny to:

Dzisiaj opowiem Wam o chorobach oczu najczęściej pojawiających się u psów. Niektóre z nich mają podłoże genetyczne, niektóre są wynikiem urazów lub już przebytych chorób, a jeszcze inne wynikają z błędów anatomicznych. Zaćma Zaćma jest dziedziczną chorobą soczewki oka, która zazwyczaj skutkuje utratą wzroku. Polega ona na zmętnieniu soczewki, co powoduje, że jest ona częściowo lub całkowicie nieprzezierna i nie przepuszcza promieni świetlnych w głąb oka. Najczęstszymi przyczynami zaćmy jest nieprawidłowa przemiana materii, różnego typu urazy lub wiek psa. Choroby tej nie da się cofnąć. Jedyne co można zrobić to poddać psa zabiegowi usunięcia zmętnionej soczewki. Entropium Entropium jest dziedziczną wadą powieki. Może dotyczyć jej dolnej jak i górnej części, a nawet obu jednocześnie. Polega ona na tym, że brzeg powieki zawija się w stronę gałki ocznej, co sprawia, że włosy, które się na niej znajdują, drażnią rogówkę. To prowadzi do zapalenia spojówek. Jeśli w porę nie zajmiemy się leczeniem entropium, może ono doprowadzić do nieodwracalnych zmian w strukturze oka, a nawet do ślepoty. Jeśli jednak odpowiednio wcześnie zaprowadzimy psa do weterynarza, choroba ta może zostać całkowicie wyleczona poprzez podawanie antybiotyków oraz specjalnych kropli do oczu. Ektropium Ektropium również jest dziedziczną wadą powiek. Jednak w przypadku tej choroby, powieka wywija się na zewnątrz oka. W wyniku tego, oko jest odsłonięte, niechronione i mogą dostać się do niego bakterie oraz zanieczyszczenia. Skutkiem tej wady jest również złe nawilżenie oka, co wpływa na dobrą jakość widzenia. Wszystko to może prowadzić do światłowstrętu, kurczowego zamykania powiek oraz stanu zapalnego spojówki i rogówki. Odpowiednio wcześnie wykryte ektropium można wyleczyć, nie powodując żadnych nieporządanych skutków. Jeśli jednak zaczniemy leczyć je zbyt późno, piesek może oślepnąć. Jaskra Jaskra jest chorobą oka, którą dzieli się na dwa rodzaje: pierwotną – dochodzi do niej przy wrodzonej dysplazji struktury kąta tęczówkowo – rogówkowego (goniodysgeneza), wtórną – dochodzi do niej w wyniku zmian anatomicznych, które powstały po przebyciu jaskry pierwotnej. łzawienie, kurcz powiek, widoczny ból, obrzęk rogówki, pogorszenie się jakości widzenia, rozszerzenie źrenicy. W leczeniu jaskry stosuje się różnego typu antybiotyki oraz zabiegi operacyjne. Zapalenie błony naczyniowej Przyczyny zapalenia błony naczyniowej dzielimy na: infekcyjne – choroby wirusowe, grzybicze, bakteryjne, riteksje i pierwotniakowe, nieinfekcyjne – pasożyty, urazy, nowotwory i choroby immunologiczne. Choroba ta może być spowodowana również innymi czynnikami, czyli zewnątrzpochodnymi. Zalicza się do nich mikroorganizmy lub urazy. Objawy zapalenia błony naczyniowej: światłowstręt, ciśnienie wewnątrzoczne, ból, zaczerwienienie. Leczenie tego schorzenia polega na zapobieganiu powikłaniom, które mogą zaszkodzić w poprawnym widzeniu i tym, które są przyczyną zapalenia błony naczyniowej. Postępujący zanik siatkówki (PRA) Postępujący zanik siatkówki jest dziedzicznym zwyrodnieniem siatkówki. Polega na degeneracji fotoreceptorów, które znajdują się w siatkówce oka, która dzieli się na dwie warstwy: pigmentowatego nabłonka i części nerwowej. Nabłonek odpowiada za zaopatrywanie w substancje odżywcze i likwidację obumarłych tkanek. Wada ta prowadzi do pogorszenia wzroku. Pies traci możliwość widzenia centralnego i zostaje mu jedynie widzenie peryferyjne. Jest więc możliwość, że czworonóg nie zauważa przedmiotów stojących nieruchomo, natomiast świetnie widzi poruszające się obiekty. PRA jest niestety nieuleczalne. Pamiętajcie, by zwracać uwagę na nawet najdrobniejsze zmiany w widzeniu psa. Im szybciej zajmiecie się ich leczeniem, tym większe prawdopodobieństwo, że choroba całkowicie ustąpi.↓ PREPARATY DO PIELĘGNACJI OCZU PSA ↓ Tekst: Małgorzata Filipczyk Zdjęcie:

Kleszcz u psa powoduje choroby, których objawy nie zawsze są zauważane od razu. Dlatego po spacerze należy sprawdzać, czy pies ma kleszcza. Jeśli tak, należy jak najszybciej usunąć pasożyta. Sprawdź, co robić, gdy pies ma kleszcza. Jak prawidłowo usunąć kleszcza u psa i co zrobić, gdy kleszcz się urwie? Po jakim czasie pojawiają się objawy chorób odkleszczowych? Jakie mogą być powikłania? KLESZCZ U PSA - usuwanie. Objawy chorób odkleszczowych Spis treściKleszcze - jak je przechytrzyć?Kleszcz u psa - jak usunąć? Co robić, gdy pies ma kleszcza?Kleszcz u psa - objawy chorób odkleszczowych u psówWeterynarz Franciszek Paśko - jakie choroby przenoszą kleszcze u psów?Kleszcz u psa - jak zapobiec ukąszeniu?Weterynarz Franciszek Paśko - jak uchronić psa przed kleszczami? Kleszcz u psa powoduje choroby, których objawy nie zawsze są zauważane przez właścicieli od razu. Dlatego po spacerze z pupilem należy zawsze sprawdzać, czy pies ma kleszcza, szukając małych grudek lub czegoś w rodzaju krost. Kleszcz może być malutki jak ziarno sezamu (zaraz po ugryzieniu psa kleszcz jest malutki, nie należy się spodziewać dużego, opitego krwią). Jeśli pies ma kleszcza, należy jak najszybciej usunąć pasożyta. Gdzie szukać kleszczy u psa? Kleszcze lubią ciemne i wilgotne miejsca na ciele, dlatego u psa należy ich szukać zwłaszcza w uszach, pod obrożą, pod ogonem, pomiędzy palcami, na łokciach i pod pachą. Kleszcze u psa mogą znajdować się nawet na powiekach. Należy pamiętać, że kleszcze są nie tylko w lasach, lecz także w parkach i ogrodach miejskich - wysokie trawy i obrzeża lasów oraz pola to miejsca, które szczególnie upodobały sobie te pasożyty. Kleszcze do życia budzą się wiosną, na przełomie marca i kwietnia, i pozostają aktywne do października lub listopada, w zależności od wysokości temperatur. Kleszcze - jak je przechytrzyć? Kleszcze. Sprawdź, jak je przechytrzyć Kleszcz u psa - jak usunąć? Co robić, gdy pies ma kleszcza? Gdy pies ma kleszcza, należy jak najszybciej usunąć pasożyta. Kleszcza u psa usuwa się w taki sam sposób, jak u człowieka, tzn. kleszcza należy chwycić pęsetą lub specjalnym lassem (można kupić w aptece) i delikatnie wyjąć ruchem obrotowym. Nie zaciskaj pęsety na ciele kleszcza, gdyż może to spowodować wprowadzenie jego zawartości pod skórę. Następnie należy sprawdzić, czy cały kleszcz został usunięty. Kleszcza nie wolno przed zabiegiem niczym smarować ani próbować wyrywać, zgniatać itp. Co zrobić, gdy przy usuwaniu kleszcz się urwie i w ciele psa zostanie główka? W takiej sytuacji najlepiej jak najszybciej udać się do weterynarza. Kleszcz u psa - objawy chorób odkleszczowych u psów Babeszjoza Babeszjoza to choroba szczególnie groźna dla psa. Nieleczona może doprowadzić do śmierci psa zaledwie w ciągu kilku dni. Objawy choroby pojawiają się 1-3 tygodnie po ukąszeniu przez zakażonego kleszcza i są to: wysoka gorączka senność brak łaknienia wymioty w niektórych przypadkach czerwone zabarwienie moczu ("rdzawy mocz") Mogą pojawić się również nietypowe postaci choroby, związane z wystąpieniem krwotoków i zespołem rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, czemu towarzyszyć mogą ciężkie zaburzenia ruchowe, neurologiczne, wzrokowe, pokarmowe i naczyniowe. Leczenie powinno zostać rozpoczęte natychmiast po potwierdzeniu rozpoznania babeszjozy. Kleszcz u psa - powikłania Gdy pies ma kleszcza, istnieje ryzyko, że zostanie zarażony którąś z chorób odkleszczowych. Mogą one doprowadzić od powikłań, wśród których wymienia się śródmiąższowe zapalenie płuc z dusznością, zaburzenia czynności nerek, kłębuszkowe zapalenie nerek, zapalenie stawów, zapalenie wielomięśniowe, ciężkie zapalenie mózgu, niewydolność serca, niedowłady wynikające z uszkodzenia nerwów czaszkowych. Erlichioza Erlichioza to choroba zwierząt, rzadziej ludzi, wywoływana przez riketsje (bakterie) z rodzaju Ehrlichia i przenoszona przez kleszcze. Podczas ostrej fazy psiej monocytarnej erlichiozy, która trwa około 1-3 tygodni, u psów pojawiają się: apatia brak apetytu duszność gorączka powiększenie węzłów chłonnych powiększenie śledziony wybroczyny i wylewy krwotoczne na skórze i błonach śluzowych krwawienia z nosa wymioty W fazie subklinicznej (utajonej), która może trwać przez kilka tygodni lub miesięcy, psy wyglądają normalnie. Przewlekła psia monocytarna erlichioza charakteryzuje się bardzo złożonymi objawami. Widoczne jest osłabienie apatia trwałe zmniejszenie masy ciała gorączka powiększenie węzłów chłonnych powiększenie śledziony obrzęki obwodowe na tylnych kończynach bladość błon śluzowych predyspozycje do krwawienia z wybroczynami na skórze i błonach śluzowych śluzowo-ropne zapalenie oczu i nosa krwawienie z nosa i krwiomocz W leczeniu najczęściej stosowane są tetracykliny, z których doksycyklina w dawce 10 mg/kg podawana przez ponad 3-4 tygodnie jest najczęściej stosowanym schematem leczenia. W przypadku postaci ostrej może być konieczne przeprowadzenie transfuzji krwi, a także podawanie preparatów krwiotwórczych. Weterynarz Franciszek Paśko - jakie choroby przenoszą kleszcze u psów? Źródła: Dobry TVN Anaplazmoza (do niedawna zaliczana do grupy erlichioz) Anaplazmoza to choroba, której przyczyną jest zakażenie bakterią Gram-ujemną Anaplasma phagocytophium, przenoszoną przez kleszcze (zwykle z rodzaju Amblyomma i Ixodes). Wyróżnia się dwie postaci choroby u psów: anaplazmoza granulocytarna psów - objawy to nagle pojawiająca się senność, gorączka, kulawizny (nierównomierność ruchu, spowodowana odciążaniem jednej (lub więcej) bolejącej kończyny lub sztywnością kończyn), bladość błon śluzowych, napięty brzuch, biegunka, wymioty, wybroczyny, szybki oddech, powiększenie śledziony, powiększenie węzłów chłonnych, rzadko kaszel, zapalenie błony naczyniowej oka, obrzęk kończyn, nadmierne pragnienie, objawy neurologiczne cykliczna trombocytopenia psów - objawy to gorączka, senność, bladość błon śluzowych, wybroczyny. Często przebiega bezobjawowo. Podejrzewa się, że golden retriever i labrador retriever są rasami, które mogą wykazywać zwiększoną wrażliwość na zakażenie patogenem wywołującym anaplazmozę u psów. Podobnie jak w przypadku erlichiozy, w leczeniu najczęściej stosowane są tetracykliny, z których doksycyklina w dawce 10 mg/kg podawana przez ponad 3-4 tygodnie jest najczęściej stosowanym schematem leczenia. W przypadku postaci ostrej może być konieczne przeprowadzenie transfuzji krwi, a także podawanie preparatów krwiotwórczych. Bartoneloza Bartoneloza to choroba zakaźna wywoływana przez bakterie Bartonella bacilliformis. Przenoszone są one nie tylko przez kleszcze, lecz także przez pchły i komary. Zarażenie psa następuje za pośrednictwem kleszcza Rhipicephalus sanguineus, który jest nosicielem bartonelli, oraz przez kontakt bezpośredni z zakażonym zwierzęciem lub kontakt ze środowiskiem zanieczyszczonym przez bartonelle. U psów zakażonych bartonellą rzadko występują objawy kliniczne choroby. Zazwyczaj przebiega ona bezobjawowo. Jednak w niektórych przypadkach może dojść do rozwoju jawnej postaci choroby i wystąpienia objawów ze strony różnych narządów, np. serca (zapalenie wsierdzia, zapalenie mięśnia sercowego). Leczenie jest zatem zalecane tylko dla zwierząt, u których pojawiają się objawy. W takim przypadku psu podaje się antybiotyki. Borelioza Borelioza to choroba wywołana przez krętki Borrelia burgdorferi. U około 95 proc. zakażonych psów borelioza przebiega bezobjawowo. U pozostałych może wystąpić "artropatia z Lyme", charakteryzująca się kulawiznami wynikającymi z zajęcia jednego lub więcej stawów. Szczenięta mogą być w grupie wyższego ryzyka zachorowania na tego rodzaju zapalenie wielostawowe. W badaniach nad doświadczalnie zakażonymi psami stwierdzono, że leczenie z zastosowaniem antybiotyków nie eliminuje zakażenia u wszystkich psów. Lekiem z wyboru jest doksycyklina, w dawce 10 mg/kg doustnie raz dziennie, przez co najmniej 1 miesiąc. Europejskie odkleszczowe zapalenie mózgu Europejskie odkleszczowe zapalenie mózgu to choroba wywoływana prze wirus TBE (wirus kleszczowego zapalenia mózgu). Znany również jako wczesne letnie zapalenie opon mózgowych i mózgu. Wyróżnia się postać nadostrą (trwa 3 do 7 dni), ostrą (trwa od 1 do 3 tygodni), przewlekłą bezobjawową (trwa miesiące). W opisach przypadków tej choroby psy rasy rottweiler wydają się być spotykane najczęściej. Wśród objawów fazy nadostrej i ostrej dominują gorączka, osowiałość, apatia. Dirofilarioza Dirofilarioza to choroba pasożytnicza roznoszona na psy przez kleszcze. Zarażenia wywołane przez dorosłe osobniki D. immitis mogą być przyczyną ciężkiej i potencjalnie śmiertelnej choroby u psów i kotów. Dorosłe nicienie sercowe bytują głównie w tętnicach płucnych, ale czasami znajdowane są w prawej części serca i w przylegających do niej dużych naczyniach, takich jak żyła główna przednia i tylna. Nietypowe lokalizacje w mózgu, gałkach ocznych lub aorcie zdarzają się rzadko, stwierdza się to szczególnie u kotów. Choroba wywołana przez nicienie występujące w sercu ma zazwyczaj przebieg przewlekły. U większości zarażonych psów nie stwierdza się przez lata żadnych objawów. Rozwijają się one stopniowo i mogą rozpocząć się od wystąpienia przewlekłego kaszlu, a następnie pojawia się: duszność, umiarkowana do ciężkiej, osłabienie i czasami omdlenia po wysiłku. W późniejszym okresie, kiedy dochodzi do rozwoju zastoinowej niewydolności prawokomorowej serca, można zauważyć obrzęk jamy brzusznej i w rzadszych przypadkach kończyn, czemu towarzyszy brak łaknienia, utrata masy ciała i odwodnienie. Uszkodzenie tętnic jest zwykle poważniejsze u psów poddawanych intensywnym ćwiczeniom fizycznym; rzadko dochodzi do nagłego zejścia śmiertelnego, które następuje zazwyczaj na skutek niewydolności oddechowej i postępującego wychudzenia. Przeprowadza się stopniową eliminację larw przez 4-8 miesięcy. Psy z zespołem żyły głównej najpierw powinny być poddane zabiegowi chirurgicznego usunięcia pasożytów, a następnie poddane farmakoterapii. Czytaj też: Czy robaki u psa są groźne dla człowieka? Mykoplasma Mycoplasmoza - do niedawna nazywana hemobartonellozą - jest chorobą wywołaną przez drobnoustroje Mycoplasma haemocanis – u psów, a także Mycoplasma haemofelis – u kotów. W przebiegu choroby pies staje się apatyczny, osłabiony, ma wysoką temperaturę, a jego błony śluzowe stają się blade. W leczeniu stosuje się antybiotyki z grupy tetracyklin (doksycyklina) i podaje się je przez okres minimum 3 tygodni. Kleszcz u psa - jak zapobiec ukąszeniu? Zastanawiasz się, jak zapobiec ukąszeniu psa przez kleszcza? Jest kilka sposobów: spot-on na kleszcze u psa - ma postać płynu, który aplikuje się na skórę psa za pomocą pipety. Preparat wnika do gruczołów łojowych skóry i mieszków włosowych, skąd wydostaje się wraz z łojem na powierzchnię skóry. Tworzy 'otoczkę' na ciele, utrudnia swobodne żerowanie pasożytom. Unieszkodliwia je w momencie bezpośredniego kontaktu ze skórą lub sierścią. Dawkę ustala się na podstawie masy ciała psa. Preparat trzeba go używać raz w miesiącu. obroże na kleszcze - działają w taki sposób, że substancja czynna zawarta w obroży jest regularnie uwalniania - "rozchodzi się" po psie. Obroża ochronna to skuteczne narzędzie profilaktyczne w walce z kleszczami czy pchłami. Zawiera odpowiednio dobraną kompozycję olejków eterycznych, które działają w sposób sumujący się i uzupełniający. Dzięki temu skutecznie zniechęcają pasożyty do przebywania w towarzystwie zwierząt. tabletki - pies połyka tabletkę smakową i zyskuje ochronę przeciwkleszczową na kolejne trzy miesiące. odstraszacze ultradźwiękowe - urządzenie wysyła ultradźwięki, które blokują narząd Hallera u kleszczy Kleszcze wykorzystują narząd Hallera do namierzania żywiciela, w momencie gdy jest on zablokowany, nie są w stanie skutecznie polować. Zasięg działania 1,5 metra. Urządzenie działa przez ok. 8 miesięcy, a niekiedy nawet 10-12 miesięcy (nie można go wyłączyć). Wystarczy zawiesić urządzenie przy psie, np. na obroży. Produkt nie jest wodoodporny. Weterynarz Franciszek Paśko - jak uchronić psa przed kleszczami? Źródła: Dobry TVN Bibliografia: Zwalczanie chorób przenoszonych przez wektory u psów i kotów, Adaptacja przewodnika ESCCAP Nr 5. Wydanie drugie - wrzesień 2012

Spis treści:1. Jak należy dbać o oczy psa?2. Najczęstsze choroby oczu u psa:3. Czerwone oczy u psa4. Pies drapie się po oczach?5. Dlaczego psu ropieją oczy?6. Zamglone oczy u psa7. Zez szczenięcy8. Krople do oczu dla psa – jakie wybrać?9. Podawanie kropli – leczenie psich oczu10. Prawidłowe podanie kropli do oczu:11. Badanie okulistyczne Twojemu psu z pewnością dobrze z oczu patrzy, dlatego zadbaj o jego wzrok, by po prostu dobrze mu się patrzyło. O ile te urocze oczyska mogą przysporzyć wiele problemów zdrowotnych, o tyle sama pielęgnacja nie jest trudna. Oczy Twojego pupila są praktycznie tak samo zbudowane jak Twoje, z jedną różnicą: psy mają dodatkowy fizjologiczny element – trzecią powiekę. Jej głównym zadaniem jest ochrona i nawilżanie oka. Poza tym od ochrony i nawilżania oczu Twój pies powinien mieć też Ciebie! Przecież sam nie jest w stanie się tym zająć… Jak należy dbać o oczy psa? Podstawą pielęgnacji psich oczu jest ich kontrolowanie oraz regularne przemywanie. Jest to ważne, ponieważ narządy wzroku naszych pupili są narażone na czynniki zewnętrzne, np. kurz i pył. Oczy psa należy przemywać w szczególności po spacerze na łące i po pobycie na plaży czy na innych piaszczystych terenach. Do przemywania używaj specjalnych preparatów, które kupisz u weterynarza lub w sklepie zoologicznym. Jeśli nie masz takiej możliwości, przemyj oczy pupila solą fizjologiczną, naparem z rumianku lub świetlika albo przegotowaną wodą. Ponadto u ras długowłosych pamiętajmy o odsuwaniu, systematycznym wyczesywaniu i podcinaniu grzywy, aby nie wchodziła pupilowi do oczu, co może wywoływać podrażnienie. Jeśli jednak mimo wszystko oko psa przez dłuższy czas jest zaczerwienione lub mocno łzawi, zgłoś się na konsultację weterynaryjną! Poznaj przyczyny i objawy najczęściej występujących chorób oczu u psów i dowiedz się, na czym polega ich leczenie. Najczęstsze choroby oczu u psa: Uszkodzenie lub owrzodzenie rogówki Rogówka to najbardziej zewnętrza warstwa oka, która pełni funkcję ochronną. Podczas urazu to właśnie ona jako pierwsza zostaje uszkodzona. Taki wypadek może zdarzyć się dosłownie wszędzie – w czasie zabawy w krzakach i w trawach lub podczas gonitwy z innym psem. Urazy dość często zdarzają się w trakcie zabawy z kotem, gdy ten zadrapie pazurem psa. Uszkodzenie rogówki to innymi słowy powierzchniowa rana gałki ocznej, która jeśli nie zostanie odpowiednio zabezpieczona, może się powiększyć i doprowadzić do poważniejszych komplikacji. Dość częstym schorzeniem rogówki u psów jest jej owrzodzenie. Terminem tym określa się utratę nabłonka rogówki. Może zdarzyć się wskutek mechanicznego urazu czy też z braku odpowiedniej ilości filmu łzowego w oku, czyli gdy oko jest po prostu zbyt suche. Wśród przyczyn owrzodzenia wymienić można wiele nieprawidłowości, w tym dysfunkcje powiek, nieprawidłowy układ rzęs, guzy powiek lub ich zapalenie. Pies z uszkodzoną rogówką będzie drapał oko, ocierał je lub mrużył. Jest to dla niego bardzo bolesne, wiec może być osłabiony i mieć obniżony apetyt. Owrzodzeniu rogówki często towarzyszy zaczerwienienie spojówki wraz z pojawieniem się wydzieliny w worku spojówkowym. Uraz mechaniczny rogówki diagnozuje się po wybarwieniu oka fluoresceiną. Jest to badanie szybkie i bezbolesne dla psa. Ubytek w nabłonku przednim rogówki wybarwia się na zielono albo żółto. Dzięki temu można dokładnie określić jego rozmiar. Warto także wykonać test Schirmera (badanie wydzielania łez) oraz dokładne badania okulistyczne z lampą szczelinową. Owrzodzenie rogówki zazwyczaj jest niepowikłane bakteryjnie, niewielkie i dość płytkie. W takim wypadku rogówka szybko się zregeneruje, a w przeciągu 7-10 dni leczenia dochodzi do jej całkowitego wygojenia. Terapia polega na miejscowym podawaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych, przeciwbólowych i nawilżaniu oka (sztucznymi łzami) oraz podawaniu miejscowo antybiotyków. Często podaje się również ogólne leki przeciwbólowe. Jednak w niektórych sytuacjach owrzodzenia trudno się goją. Dzieje się tak, gdy płytkie owrzodzenie staje się coraz bardziej rozległe i penetruje głębiej w warstwy nabłonka rogówki, prowadząc do rozwoju pełnego wrzodu rogówki. Gojenie przedłuża się także wtedy, gdy dojdzie do zakażenia lub gdy oko ciągle jest drażnione, a przyczyna nie została zlikwidowana (np. źle wyrośnięte rzęsy cały czas podrażniają oko). W takiej sytuacji samo leczenie farmakologiczne może być niewystarczające. Lekarz może zdecydować o miejscowym podawaniu psu surowicy. Głębokie, niegojące się owrzodzenia rogówki zazwyczaj wymagają także leczenia chirurgicznego. W przypadku uszkodzenia rogówki, a także w trakcie terapii, konieczne jest założenie psu kołnierza. Nieleczone owrzodzenie może doprowadzić do przepukliny w obrębie gałki ocznej, a nawet do jej utraty. Zapalenie spojówek Zapalenie spojówek może być ostre, podostre, przewlekłe i nawracające. Przyczyn tego stanu jest naprawdę wiele. Niekiedy zapalenie spojówek towarzyszy innej chorobie ogólnoustrojowej. Jego podstawowym objawem jest jej obrzęk, przekrwienie oraz pojawienie się wydzieliny. Nazywane jest przez to chorobą różowego lub czerwonego oka. W wypadku wystąpienia objawów zapalenia spojówki należy przeprowadzić dokładną diagnostykę. Zdarza się bowiem, że jest to objaw dysfunkcji innych, głębszych struktur oka. Najczęstsze przyczyny zapalenia spojówki to zakażenie bakteryjne, wirusowe, a także tło alergiczne. Zdarza się także zapalenie spojówek w wyniku obecności ciała obcego w oku, nowotworzenia czy choroby immunologicznej. Przyczyna może leżeć także w podrażnieniu toksycznym i chemicznym oczu, a także w przebiegu grzybicy czy w chorobie pasożytniczej. Bakteryjne zapalenie spojówek najczęściej zdarza się w okresie letnim, przede wszystkim u młodych i ciekawskich osobników. Wsadzenie głowy w piach, grzebanie w ziemi, pływanie w zanieczyszczonych zbiornikach wodnych, zaglądanie w krzaki – te wszystkie sytuacje mogą skutkować podrażnieniem spojówki i prowadzić do jej zapalenia. Większe ryzyko schorzenia występuje u małych ras, w tym u psów krótkoczaszkowych. U nich kanaliki nosowo-łzowe nierzadko są niedrożne, a nawet zarośnięte. Nieprawidłowo odprowadzany z oka film łzowy może przyczynić się do powstania infekcji. Alergiczne zapalenie spojówek najczęściej diagnozowane jest u psów wrażliwych na alergeny środowiskowe i często przyjmuje formę przewlekłą, a nawet całoroczną. Schorzenie leczy się przede wszystkim miejscowo, wdrażając leki przeciwzapalne i antybiotyki. Możliwa jest także terapia ogólnoustrojowa. Konieczne jest również założenie kołnierza, by pies nie drapał i nie podrażniał spojówek. Ze względu na świąd w przebiegu zapalenia spojówek należy kontrolować, czy w wyniku drapania lub tarcia nie doszło do uszkodzenia rogówki. Kontrole w gabinecie powinny być dość częste, by móc dostosować odpowiednie leczenie do przebiegu choroby. Zapalenie grudkowe trzeciej powieki Trzecia powieka to struktura gruczołowa, której zadaniem jest przede wszystkim produkcja łez i ochrona oka. U większości psów widać ją trochę w wewnętrznym kąciku oka. W przebiegu niektórych chorób może się znacznie bardziej wysunąć, jednak fizjologicznie jest ledwie widoczna. Powieka ta zbudowana jest z chrząstki, która stanowi jej szkielet, oraz z gruczołu trzeciej powieki. Pokryta jest spojówką zarówno od strony gałki ocznej, jak i od strony powiek. Powierzchnia gałkowa pokryta jest drobnymi grudkami chłonnymi. U szczeniaków najczęściej borykamy się właśnie z zapaleniem tych struktur, czyli z zapaleniem grudkowym trzeciej powieki. Wynika ono w głównej mierze z niedojrzałości układu odpornościowego w okresie wzrostu i dojrzewania. Powierzchnia grudkowa trzeciej powieki staje się wtedy bardziej nieregularna, zaczerwieniona, obrzęknięta i bolesna. Także spojówka oka nierzadko ulega zapaleniu. Jeśli więc widzisz, że Twój szczeniak ma zaczerwieniona spojówkę oraz uwidocznioną trzecią powiekę, a także pojawiły się wypływ z worka spojówkowego lub zwiększone łzawienie, koniecznie skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Do najczęstszych objawów tego schorzenia zaliczyć można także świąd oczu oraz ich mrużenie. Najczęściej wtedy szczeniak pociera łapkami oczy lub ociera się głową o kanapę czy dywan. Leczenie polega na podawaniu miejscowo leków przeciwzapalnych. Możliwa jest również terapia antybiotykami podawanymi w kroplach do oczu. Warto dbać odpowiednio o higienę oka oraz nawilżać je odpowiednimi sztucznymi łzami. Zaleca się także suplementację beta-glukanów czy prebiotyków w celu usprawnienia funkcjonowania układu immunologicznego psa. W sytuacji zaawansowanej choroby zaleca się zabieg chirurgiczny polegający na wyłyżeczkowaniu zapalonej, grudkowej powierzchni trzeciej powieki. Zabieg ten przeprowadzany jest w pełnej narkozie, a pies szybko dochodzi do siebie. W przebiegu leczenia zarówno farmakologicznego, jak i chirurgicznego niezbędny jest kołnierz u psiego pacjenta. Cherry eye – wiśniowe oko Określenia tego używa się jako synonimu wypadania gruczołu trzeciej powieki. Sytuacja ta nie należy do rzadkości u psów, najczęściej zdarza się na skutek przerostu grudek chłonnych. Niektóre rasy mają także predyspozycje do tej choroby, jak rasy brachycefaliczne. Chorobę rozpoznaje się dość szybko. U psa wyraźnie widoczna jest wysunięta, zaczerwieniona i obrzęknięta chrząstka trzeciej powieki. Przypomina ona owoc wiśni. Choroba wymaga leczenia chirurgicznego, w którym dokonuje się repozycji gruczołu oraz zabezpiecza powiekę szwem. Zabieg przeprowadza się w pełnej narkozie. Niestety niektóre psy mają tendencje do nawracania się tego problemu. Nie należy jednak usuwać wypadniętego gruczołu, by nie naruszać układu łzowego oka. W ten sposób można doprowadzić do przewlekłego zespołu suchego oka (KCS). Oprócz zabiegu przeprowadza się także leczenie farmakologiczne, podając miejscowo leki przeciwzapalne oraz antybiotyki. Konieczne są również kołnierz oraz ogólne leki przeciwbólowe. Zespół suchego oka (keratoconjunctivitis sicca, KCS) Choroba polega na braku filmu łzowego (łez), który odpowiednio nawilża i oczyszcza gałkę oczną. Objawy zależą od tego, jak bardzo oko jest suche, czy jest to jedno oko czy dwoje oraz czy przebieg jest ostry czy przewlekły. Najczęściej chorobie towarzyszą przewlekłe zapalenie spojówek, wydzielina o charakterze śluzowym bądź śluzowo-ropnym, kurcz powiek, wysuwanie się trzeciej powieki, mrużenie oczu, drapanie i pocieranie ich. W zależności od długości trwania problemu może pojawić się owrzodzenie rogówki, jej waskularyzacja (pojawienie się naczyń krwionośnych) i pigmentacja. Zespół KCS może wystąpić polekowo (np. po podawaniu sulfonamidów), pozabiegowo (gdy błędnie zostanie usunięty gruczoł trzeciej powieki, np. w zespole cherry eye), pourazowo, po zatruciu toksynami, a także w przebiegu chorób zakaźnych (np. nosówki). KCS może mieć podłoże immunologiczne czy wrodzone. Rasy szczególnie narażone na rozwój tej choroby to mopsy, yorkshire terriery, cocker spaniele, cavaliery, buldogi angielskie, boston terriery, west highland white terriery czy chihuahua. KCS może także pojawić się u psów starszych, powyżej 10. roku życia, co związane jest z osłabioną z wiekiem produkcją łez. Diagnozę stawią się na podstawie bezbolesnego testu Schirmera, który polega na pomiarze ilości wytwarzanych łez za pomocą bibułowego paska. Pomiar ten wykonuje się przez minutę. Terapia KCS to przede wszystkim podawanie leków miejscowo i nawilżanie oka. Ważna jest także regularna higiena oczu (przemywanie kilka razy dziennie) oraz noszenie kołnierza w przypadku pojawienia się świądu i zaostrzenia objawów. Rodzaj stosowanych miejscowo leków zależy od zaawansowania choroby. Początkowo zazwyczaj są to antybiotyki, leki przeciwzapalne (niesterydowe) i sztuczne łzy stosowane kilka razy dziennie, by nawilżać oko. Ważne są także leki pobudzające wydzielanie łez – w tym celu stosuje się krople z cyklosporyną. Nierzadko lekarz decyduje o lekach immunomodulujących, takich jak tarkolimus czy pilokarpina. Możliwe jest także podawanie surowicy do oczu. Istnieje opcja operacji chirurgicznej, szczególnie w przypadku owrzodzenia na rogówce. W zależności od przyczyn KCS może ustąpić po 1-2 miesiącach terapii, ale może też utrzymywać się do końca życia. W tej sytuacji wykonywanie regularnych zabiegów higienicznych wokół oczu oraz stosowanie sztucznych łez kilka razy dziennie jest konieczne, by nie doszło do poważniejszych powikłań, w tym przewlekłych zakażeń bakteryjnych. Wypadnięcie gałki ocznej Jest to stan nagły, wymagający natychmiastowej interwencji lekarskiej, w tym chirurgicznej. Należy zabezpieczyć wypadniętą gałkę (jałowym gazikiem zwilżonym solą fizjologiczną) oraz jak najszybciej przywieźć psa do placówki weterynaryjnej. Chirurg zdecyduje, czy jest możliwość odprowadzenia gałki do oczodołu. Niestety nie zawsze się to udaje. W takim przypadku należy usunąć gałkę oczną (zabieg enukleacji). Do wypadania gałki ocznej predyspozycje mają przede wszystkim psy ras brachycefalicznych, czyli o krótkim pysku, ze względu na płytką budowę oczodołu. Należą do nich boston terriery, shih tzu, mopsy, pekińczyki. Należy unikać u nich nadmiernego stresu, uciskania okolicy szyi (wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego). Jest szczególnie ważne, czy w historii leczenia doszło już to tego typu urazu. Sytuacja ta może także się przydarzyć, gdy dojdzie do zerwania mięśni w oczodole u psa np. w przypadku urazu czy złamania kości trzewioczaszki. Jaskra Choroba oka polegająca na wzroście ciśnienia wewnętrznego gałki ocznej oraz uszkodzeniu nerwu wzrokowego. Wyróżniamy jaskrę pierwotną, czyli taką, która wywodzi się bezpośrednio z oka, oraz wtórną. Jaskra pierwotna ma przeważnie podłoże dziedziczne, czyli uwarunkowana jest genetycznie. Do ras obciążonych tą chorobą należą cocker spaniele, boston terriery, bassety, chow-chow, samojedy, pudle typu toy, labrador retrievery, a także mieszańce. Jaskra wtórna to taka, w której najpierw dochodzi do zmian w obrębie oka, a kolejno do wzrostu ciśnienia. Jaskra zawsze powstaje w wyniku pojawienia się problemu z odprowadzeniem cieczy wodnistej w oku. Rozróżnia się więc jaskrę z otwartym lub zamkniętym tęczówkowo-rogówkowym kątem przesączania. Wśród przyczyn jaskry wymienia się także wiek (im pies starszy, tym większa tendencja do jej rozwoju) oraz stosowanie pewnych leków, które mogą wpłynąć na wzrost ciśnienia w oku. Również zapalenie struktur oka czy jego uraz mogą spowodować rozwój jaskry. Choroba ta zawsze wywołuje silny ból i dyskomfort u psa. Pomiar ciśnienia wewnątrz oka (IOP) wykonuje się bezboleśnie przy pomocy aparatu nazywanego tonometrem. Powinno się je mierzyć u każdego pacjenta z problemem okulistycznym. Zbyt późna diagnoza i zbyt późno wprowadzone leczenie mogą skutkować utratą wzroku. Najczęstszym powikłaniem zbyt wysokiego ciśnienia wewnątrzgałkowego są zwichnięcie soczewki oka, dystrofia tarczy nerwu wzrokowego oraz zwyrodnienie siatkówki. W przypadku niepoddającej się leczeniu przewlekłej jaskry wskazane jest usunięcie gałki ocznej i założenie protezy. Leczenie jaskry zależy od przyczyny. Polega przede wszystkim na miejscowym podawaniu leków obniżających ciśnienie oraz leków o działaniu przeciwbólowym. Możliwe jest także chirurgiczne leczenie jaskry. Przede wszystkim jest to zabieg ułatwiający odpływ cieczy wodnistej w oku. Wady powiek oraz wady rzęs Częstymi wadami widocznymi już w wieku szczenięcym są wady rzęs, np. dwurzędowość, rzęsy ekotopowe czy nieprawidłowo ułożone. Mogą one występować na jednej powiece lub na obu. W przypadku tego typu wady spotkamy się u psa z nadmiernym łzawieniem, kurczem powiek i przekrwieniem spojówek. Najczęściej diagnozowanym powikłaniem wynikającym z ciągłego drażnienia rogówki przez nieprawidłowo ułożone rzęsy jest jej owrzodzenie. Tego typu wady wymagają korekcji chirurgicznej polegającej na usunięciu rzęs (krioepilacja, elektroepilacja). Wady powiek u szczeniaków często dostrzegane są przy ich pierwszych wizytach. Są to takie wady, jak wywijanie się brzegu powiekowego do wewnątrz, zwane entropium, czy wywijanie się powieki na zewnątrz, czyli ektropium. Wady te spotyka się przede wszystkim u ras molosowatych: bulmastifów, bernardynów, nowofundlandów, ale także u labradorów, golden retrieverów, buldogów angielskich czy bokserów. Sprzyjają one zapaleniom spojówki, owrzodzeniom rogówki, a przez to pocieraniu oka i waskularyzacji i hiperpigmentacji rogówki. Leczenie polega przede wszystkim na chirurgicznej korekcie powiek. Istnieje kilka metod plastyki poszczególnych wad. W zależności od zaawansowania wady niekiedy wymaganych jest kilka zabiegów w celu jak najlepszej korekcji. Czerwone oczy u psa Zaczerwienienie całego oka, w tym spojówek, zazwyczaj świadczy o zapaleniu. Może to być zapalenie jedynie spojówek lub całej gałki ocznej. Zdarza się, że dotyczy ono struktur znajdujących się na zewnątrz oka, czyli spojówki lub rogówki, ale także części wewnątrz gałki ocznej. W sytuacji, gdy gałka oczna jest widocznie zaczerwieniona, należy jak najszybciej udać się do lekarza weterynarii w celu zbadania okulistycznego psa. Podczas takiego badania należy wykluczyć obecność ciała obcego w oku (w tym przede wszystkim pod trzecią powieką) oraz sprawdzić stan rogówki. Warto także wykonać test Schirmera, by sprawdzić produkcję łez. W przypadku zaczerwienienia oka warto przepłukać je solą fizjologiczną oraz założyć kołnierz psu, by nie drażnił oka i pogarszał jego stanu. Należy wiedzieć, że uraz oka, zapalenie czy uszkodzenie rogówki są niezwykle bolesne dla psa, jeśli więc mamy w domu weterynaryjne leki o działaniu przeciwbólowym, to warto je podać. Pies drapie się po oczach? Gdy pies drapie się po oczach, ociera pyskiem i oczami o dywan czy kanapę, to wiedz, że coś się dzieje. Jest to oznaka, że mogło dojść do urazu w obrębie gałki ocznej, najczęściej jest to uszkodzenie rogówki lub podrażnienie spojówki. Przyczyną takiego zachowania może też być ciało obce, które dostało się do oka np. podczas spaceru. Pamiętaj, że ciało obce może być niewidoczne! Najczęściej chowa się ono głęboko pod trzecią powieką. Dlatego jeśli widzisz niestandardowe zachowanie i dodatkowo zaczynają pojawiać się niepokojące objawy, takie jak: zaczerwienienie spojówki lub całego oka, mrużenie oczu, apatia czy brak apetytu – koniecznie udaj się z psem do weterynarza. Dlaczego psu ropieją oczy? Wydzielina zbierająca się w wewnętrznym kąciku oka nie zawsze świadczy o procesie zapalnym. W przypadku niedrożności kanalika nosowo-łzowego nadmiar łez pozostaje w oku. Wraz z zanieczyszczeniami są one odprowadzane do przyśrodkowego kąta oka. Jest to dość charakterystyczne szczególnie u ras małych i miniaturowych, a zwłaszcza u psów o białym umaszczeniu. Taki osad należy codziennie delikatnie wycierać i przemywać psu oczy, najlepiej za pomocą soli fizjologicznej i jałowego gazika lub też specjalistycznych preparatów czy chusteczek. Jednak nagle pojawiająca się wydzielina, szczególnie w dużej ilości, o charakterze śluzowym bądź śluzowo-ropnym (zielonkawa, żółta, biała) jest niepokojąca. W takiej sytuacji należy przepłukać oko solą fizjologiczną oraz udać się z psem do lekarza weterynarii. Może ona świadczyć o procesach zapalnych w oku, w tym o zapaleniu spojówki, lub o obecności ciała obcego. Zamglone oczy u psa Takie określenie najczęściej słyszę od właścicieli psów, gdy nagle zauważą brak przejrzystości w obrębie soczewki oka. Jest to związane z rozwojem zaćmy. Jednak zmętnienie może się pojawić także na samej rogówce. Niekiedy ta punktowa, matowa zmiana okazuje się niegroźnym tłuszczem, który odłożył się właśnie w tym miejscu. Jednak wszelkie zmętnienia i niepokojące obłoczki w oku należy pokazać lekarzowi weterynarii. Dokładne obejrzenie oka pod specjalistyczną lampą szczelinową pozwoli określić, jak zmiana jest położona i w jakich strukturach oka. Należy także przeprowadzić test z fluoresceiną, by wykluczyć uszkodzenie rogówki. Nierzadko jako zmętnienie określa się także bliznę na oku np. po przeleczeniu głębokiego owrzodzenia rogówki, w którym mogło dojść do jej waskularyzacji. Taka zmiana pozostanie u psa najprawdopodobniej do końca życia i może częściowo ograniczać pole widzenia. Podobnie dzieje się u psów chorujących na zespół suchego oka (KCS), gdy przewlekle dochodzi do wysuszania powierzchni rogówki, a zatem do jej drażnienia. Zmętnienie rogówki może być również objawem innych chorób oczu, w tym o podłożu autoimmunologicznym. Jeśli masz wrażenie, że powierzchnia oka Twojego psa stała się przymglona, biała, a nawet błękitna, równo na całej powierzchni rogówki bądź tylko punktowo – warto to sprawdzić u weterynarza. Być może jest to efekt przebytej choroby lub objaw nowego problemu, który trzeba zbadać. Zez szczenięcy Niektóre rasy mają szczególne predyspozycje do rozwoju zeza. Jednak może się on pojawić u każdego psa, niezależnie od rasy. Zezem nazywamy każdą nieprawidłowość ustawienia oczu. Jest to zaburzenie polegające na tym, że obie gałki oczne nie patrzą na ten sam punkt, innymi słowy: nie są skoordynowane. Oczy mogą uciekać do wewnętrznego lub do zewnętrznego kąta. Warto wiedzieć, że zez może dotyczyć tylko jednego oka, niekoniecznie dwóch. Wyróżniamy więc zez zbieżny i rozbieżny. U szczeniaka zez może być chwilowy, związany z procesem dojrzewania mięśni odpowiedzialnych za poruszanie gałką oczną. Możliwe są także kwestie dziedziczne, jak np. u mopsów czy boston terrierów. Jednak może świadczyć o poważniejszych problemach, takich jak: wodogłowie, uraz głowy, niedorozwój układu nerwowego czy mięśni czaszki, a także o syndromie przedsionkowym, związanym z zapaleniem ucha środkowego. Rzadziej u szczeniąt diagnozuje się chorobę nowotworową objawiającą się zezem, ale jest ona możliwa. Jeżeli Twój szczeniak ma duży problem z pozycjonowaniem oczu lub ma inne niepokojące objawy, jak problem z utrzymaniem równowagi, często się potyka, przewraca, ma osłabiony apetyt – koniecznie skonsultuj to z lekarzem weterynarii. Krople do oczu dla psa – jakie wybrać? Generalnie nie poleca się stosowania żadnych kropli do oczu bez konsultacji z lekarzem weterynarii. Podawanie na własną rękę leków może nie tylko utrudnić leczenie, ale przede wszystkim spotęgować objawy! Najczęstszym, niestety wciąż powielanym, błędem jest stosowanie u psa popularnych dla ludzi kilkuskładnikowych kropli do oczu. W kroplach najczęściej znajdują się glikokortykosteroidy, które w przypadku uszkodzenia czy owrzodzenia rogówki (niewidocznego dla opiekuna gołym okiem) tylko potęgują uraz, prowadząc do powstania wrzodu na rogówce. W warunkach domowych nie da się samemu zdiagnozować, czy mrużący oko pies ma zapalenie spojówek czy uszkodzoną rogówkę. Ponadto podawanie antybiotyku uniemożliwia wykonanie posiewu wraz z antybiogramem – badania przeprowadzanego pod kątem bakteryjnego zapalenia spojówek. Dlatego też zawsze przed podaniem leków na własną rękę należy udać się z psem do weterynarza! Proszę również pamiętać, że większość kropli kilkuskładnikowych, w tym krople z antybiotykiem, niezależnie, czy są to produkty weterynaryjne czy ludzkie, po otwarciu ważne są jedynie około miesiąca. To, co natomiast możemy, a nawet powinniśmy mieć w psiej apteczce, to tak zwane sztuczne łzy, najlepiej weterynaryjne (o odpowiednim dla psa pH). Takie preparaty najczęściej mają postać kropli lub żelu okulistycznego i ważne są zazwyczaj kilka miesięcy po otwarciu. Warto trzymać je w lodówce. W momencie jakiegokolwiek urazu, przesuszenia rogówki, zaczerwienienia spojówki czy zatarcia oka możemy bezpiecznie ich użyć. Tego typu produktów na rynku zoologicznym jest sporo, w większości zawierają nawilżający kwas hialuronowy, łagodzący d-pantenol oraz dodatek jonów srebra, ograniczający rozwój bakterii. Niektóre psy mają na stałe przepisane odpowiednie krople ze względu na zdiagnozowaną chorobę. Tak jest np. w przypadku osobników cierpiących na KCS. Jeśli mamy takiego pacjenta w domu, koniecznie musimy pilnować zapasów preparatów, by ich nie zabrakło. Podawanie kropli – leczenie psich oczu Podawanie kropli do worka spojówkowego nie jest prostym zadaniem. Wymaga sporo pracy i cierpliwości zarówno ze strony opiekuna, jak i chorego psa. Problem pojawia się przede wszystkim na początku choroby, kiedy oczy bolą, szczypią i swędzą psa. Do tego praktycznie w każdej chorobie konieczne jest założenie kołnierza, by pies nie zrobił sobie większej krzywdy, drapiąc oczy. Ta sytuacja jest mocno stresująca dla czworonoga. Zakroplenie mu 3- 4 razy dziennie leków, a co dopiero kilku rodzajów kropli, jest nie lada wyzwaniem. Warto więc uzbroić się w cierpliwość, robić to spokojnie i zaopatrzyć się w ulubione smakołyki psa. Jeśli mamy przepisane leki przeciwbólowe, należy je podać przed zakropleniem oczu. Krople warto trzymać w lodówce – chłodne przynoszą większe ukojenie. Należy pamiętać, żeby nigdy nie podawać kilku leków naraz. Jeśli mamy przepisane np. lek przeciwzapalny w jednej buteleczce, antybiotyk w drugiej i sztuczne łzy w trzeciej, to konieczne jest utrzymanie odstępu czasu pomiędzy ich podawaniem. Jeśli lekarz nie zaleci inaczej, to schemat z reguły wygląda tak: toaleta oczu – sól fizjologiczna oraz jałowy gazik – delikatnie przemywamy powieki oraz spojówki od zewnętrznego do wewnętrznego kącika oka; podawanie leków zaczynamy od leku przeciwzapalnego; po 15 minutach podajemy antybiotyk; następnie po odczekaniu 15 minut podajemy sztuczne łzy. Schemat jest przykładowy i kolejności leków może zostać zmieniona. Najważniejsze jest utrzymanie przerw czasowych między kolejnymi lekami wkraplanymi do oczu. W zależności od rodzaju choroby okulistycznej taki schemat powtarza się kilka razy na dobę. Zazwyczaj terapia dotyczy obu oczu, niekiedy jednak może dotyczyć tyko jednego. Prawidłowe podanie kropli do oczu: Jedną ręką trzymamy psa za kufę od dołu, obejmując palcami jego pysk. Jednocześnie palcami delikatnie odchylamy dolną powiekę do dołu. Drugą ręką trzymamy krople do oczu, jednocześnie delikatnie odchylając górną powiekę Buteleczkę z lekiem trzymamy w odległości ok. 2 cm od gałki ocznej, nie dotykamy nią oka. Wkraplamy 1 kroplę leku do worka spojówkowego (chyba że lekarz zalecił większą ilość leku). Niekiedy trudno jest odchylić powiekę, by podać preparat, starajmy się jednak tak właśnie robić. Jeśli przypadkowo podamy więcej kropli niż zalecana dawka, nie musimy panikować. Ich nadmiar spłynie do wewnętrznego kącika oka i zostanie wydalony kanałem nosowo-łzowym. Jednak przedawkowanie preparatów nie powinno zdarzać się zbyt często. W przypadku kropli o działaniu zmniejszającym ciśnienie wewnątrzgałkowe można poważnie zaszkodzić psu. Tu precyzja w podawaniu ma znaczenie i należy robić to dokładnie według zaleceń lekarza. Trzeba pamiętać, że końcówki flakoników powinny być czyste, nie wolno nimi dotykać oka. Ponadto powinniśmy trzymać się zasady, że jeden lek stosowany jest tylko u konkretnego osobnika. Czyli jeśli mamy psa i kota lub dwa psy leczone jednocześnie, to nie wolno zakraplać im oczu tą samą buteleczką! Istnieje ryzyko przeniesienia patogenów chorobotwórczych i spotęgowania objawów infekcji. Po zakończonym leczeniu krople powinniśmy zutylizować. Zazwyczaj ważne są one około miesiąca po otwarciu. Sztuczne łzy w postaci kropli, maści czy żelu najczęściej ważne są nieco dłużej – około 3 miesięcy od otwarcia. Większość moich klientów przyznaje, że po 2-3 pierwszych dniach terapii pies sam przychodzi na podanie leków. Ważne, by na początku nie zrazić go do podawania kropli, nie robić tego na siłę, starać się zrozumieć jego ból i cierpienie. Badanie okulistyczne Do badania okulistycznego nie wymaga się specjalnego przygotowania psa. Miejscowe znieczulenie powinno wystarczyć, by móc dobrze zbadać pacjenta. Niekiedy, szczególnie u psów agresywnych, konieczne są jednak sedacja ogólna lub podanie leków uspokajających na kilka godzin przed wizytą w gabinecie. Badanie okulistyczne opiera się na oglądaniu struktur gałki ocznej i oczodołu, a także na badaniu odruchów neurologicznych. Niezbędne do tego są lupy okulistyczne oraz źródło światła. Niektóre ośrodki weterynaryjne mają lampę szczelinową (ręczną), dzięki której lekarz dokładnie oceni struktury przedniej części gałki ocznej, w tym przede wszystkim rogówkę czy soczewkę. Przed badaniem oko powinno zostać miejscowo znieczulone np. alkainą. Podczas badania wykonuje się test paskowy z fluoresceiną, by uwidocznić ewentualne ubytki w nabłonku powierzchniowym rogówki. Powinno się również wykonać test Schirmera w celu kontroli produkcji łez. Po miejscowym znieczuleniu, za pomocą pincety okulistycznej, lekarz delikatnie wyciągnie trzecią powiekę, by ocenić jej budowę oraz wykluczyć ciało obce zalegające pod nią. Oglądanie dna oka, w tym tarczy nerwu wzrokowego, jest możliwe dzięki oftalmoskopowi bezpośredniemu. Przed tym badaniem lekarz może zakroplić oczy specjalistycznym lekiem w celu rozszerzenia źrenicy (1% tropikamidu, atropina), by lepiej móc ocenić dno oka. Badanie ciśnienia możliwe jest dzięki tonometrowi. Jest to przenośne, niewielkie urządzenie, które powinno być nieodłącznym elementem każdego badania okulistycznego. Jest to badanie bezbolesne i szybkie. Ważne, by lekarz sprawdził także odruchy neurookulistyczne, czyli odruch źreniczny, odruch obronny przed światłem oraz odruch grożenia. ERG to badanie elektrofizjologiczne, które mierzy czynność fotoreceptorów siatkówki po pobudzeniu jej źródłem światła. Coraz częściej w okulistyce wykorzystuje się także badanie USG, dzięki któremu możemy ocenić większość struktur gałki ocznej i oczodołu. Choć choroby psich oczu wymagają kontroli i niełatwego leczenia – to jednak jest to możliwe! Ważne, by nasz pies mógł poczuć ulgę. Patrzcie w psie oczy, nie tylko by dostrzec w nich miłość i wierność, ale również by zawczasu reagować na różne dolegliwości.

Zapalenie stawów u psa w podeszłym wieku (lub choroba zwyrodnieniowa stawów) występuje bardzo często tak samo jak i u ludzi. Możemy sobie pozwolić na to, aby je ze sobą utożsamiać. Spowodowana jest zwykle bardzo znacznym zużyciem i niestabilnością stawów. Należy jednak pamiętać, że na zapalenie stawów u psa mogą mieć wpływ również inne czynniki, takie jak urazy, uwarunkowania genetyczne, infekcja, choroba immunologiczna oraz nowotwór. Wszystkie one mogą również negatywnie wpływać na choroby stawów u psów. Zapalenie może wpływać na pracę jednego lub więcej stawów w dowolnym miejscu ciała, jednak najczęściej dotykane schorzeniem stawy u psów to biodra, kolana, barki i łokcie. Za prawidłową pracę większości z nich odpowiada warstwa chrząstki działającej jak poduszka, która również zapewnia gładką powierzchnię, dzięki czemu przylegające kości mogą swobodnie poruszać się względem siebie. Ruch ten jest dodatkowo wspomagany przez smarowanie zapewniane przez płyn maziowy w stawach. W przypadku zapalenia stawów u psa stan chrząstki ulega pogorszeniu, a płyn maziowy traci swoje właściwości smarne. Przez to ruch kości staje się mniej płynny, co prowadzi do dyskomfortu i ograniczonej ruchomości stawów. Spis treści: ( kliknij aby przejść )Zapalenie stawów u psa objawy:Zapalenie stawów u psa leczenie: Zapalenie stawów u psa objawy: Istnieje wiele oznak, które mogą wskazywać na to, że Twój pies cierpi na artretyzm, mimo że większość psów zmaga się z bardzo skrytymi stworzeniami i ma tendencję do maskowania objawów bólu. Poniżej przedstawię najpopularniejsze symptomy mogące świadczyć o tym, że psa bolą stawy: Niechęć do chodzenia, wchodzenia po schodach, skakania lub zabawyKuleniePozostawanie w tyle na spacerachBól lub sztywność podczas wstawania lub schodzeniaSkomlenie przy dotknięciuZmiana osobowości (agresywna postawa, gdy normalnie pozostaje spokojna i towarzyska)Lizanie dotkniętych chorobą stawów Objawy te stają się bardziej wyraźne wraz z postępem choroby stawów i nasileniem bólu. Choroba ta u psów jest stanem, którego nie można odwrócić. Jednak ból i dyskomfort można skutecznie kontrolować i leczyć. Zapalenie stawów u psa leczenie: Pierwszym krokiem w leczeniu zapalenia stawów jest umówienie się na wizytę u weterynarza w celu dokonania dokładnego badania klinicznego. Aby precyzyjnie zdiagnozować stan psa, zwykle wymagane jest znieczulenie ogólne i zdjęcia rentgenowskie. Jest to niezbędne aby dokładnie określić, co dzieje się w stawach psa. Następnie należy opracować plan obejmujący wiele aspektów, każdy dostosowany do jego indywidualnej specyfiki. Aby pomóc Twojemu psu być szczęśliwym, należy skupić się na 4 ważnych aspektach. Kontrola wagi To najważniejszy aspekt leczenia każdego zwierzęcia z zapaleniem stawów. Zwierzęta z nadwagą będą zdecydowanie bardziej obciążać swoje stawy, co z kolei może sprzyjać rozwojowi zapalenia stawów. Dlatego optymalna waga to skuteczny lek na zdrowe stawy u psa. Zarządzanie ćwiczeniami Ćwiczenia są bardzo ważną częścią leczenia zapalenia stawów. Regularne, kontrolowane ćwiczenia (chodzenie na smyczy, pływanie) są niezwykle korzystne dla utrzymania ruchomości stawów i dobrej pracy mięśni. Niekontrolowane ćwiczenia (pogoń za piłeczkami tenisowymi, ściganie się po wydmach) mogą wywierać nadmierny nacisk na więzadła i skutkować trwałym uszkodzeniem stawów – niestety piłka tenisowa może być zmuszona do udania się w kąt. Komfort w domu / zmiany otoczenia W łagodnych przypadkach niektóre proste kroki podjęte w domu pomogą zmniejszyć poziom zwyrodnienia stawu u psa. Upewnij się, czy zwierzę ma ciepłe, wygodne miejsce do spania, zlokalizowane z dala od przeciągów. Duża ilość pościeli i kocyków pomoże chronić wszelkie bolące stawy. Pamiętaj aby zapewnić psu pomoc przy wsiadaniu i wysiadaniu z samochodów. Leczenie weterynaryjne W leczeniu zapalenia stawów u psa dostępne są różne terapie weterynaryjne. Najlepsza droga kuracji będzie zależeć od wielu różnych czynników, na przykład związanych z wiekiem psa, nasileniem się objawów, postępem choroby i innymi problemami zdrowotnymi. Co ważne, wszyscy pacjenci z zapaleniem stawów powinni zostać dokładnie przebadani i zdiagnozowani przed rozpoczęciem planowanego leczenia. Zabiegi, które mogą być oferowane dla psa na stawy obejmują: Leki modyfikujące chorobę zwyrodnieniową stawów (polisiarczan pentozanu): Leki te podaje się w serii wstrzyknięć (jedno wstrzyknięcie tygodniowo przez cztery tygodnie) a cykl czterech wstrzyknięć zwykle należy powtarzać co 6-12 miesięcy. Zastrzyki działają stabilizująco na błony stawów, wspomagają naprawę chrząstki stawowej i poprawiają smarowanie stawów. Dodatkowo warto zaznaczyć, że leki zapewniają znaczną poprawę u dużego odsetka pacjentów z zapaleniem stawów przy minimalnych (jeśli w ogóle) skutkach ubocznych. Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ): Leki te są specjalnie opracowane do stosowania u psów i powinny być przepisywane wyłącznie przez lekarza weterynarii. Działają zmniejszająco na stan zapalny wokół stawów i zapewniają znaczną ulgę w bólu. Dzięki regularnym kontrolom u weterynarza w celu monitorowania czynności wątroby i nerek psa, większość pacjentów bardzo dobrze reaguje na ich stosowanie. Nutraceutyki / diety na receptę: Np.: Glyde, dieta Royal Canin Mobility, Hills J / D. Są to suplementy diety lub diety na receptę, które zawierają takie składniki, jak glukozamina, siarczan chondroityny i oleje rybne. Środki te pomagają w ochronie stawów i mogą być podawane przez długi czas, aby pomóc z czasem zmniejszyć stan zapalny. Chirurgia: Istnieje wiele zabiegów chirurgicznych dostępnych dla zwierząt domowych. Mówimy tutaj między innymi o wymianie stawu biodrowego. Opcje zabiegów chirurgicznych zależą od stanu każdego pacjenta oraz charakteru występującej choroby, dlatego też nie będą tutaj omawiane. Fizjoterapia: Fizjoterapia obejmuje określone czynności mające na celu poprawę siły i mobilności bez powodowania dodatkowego obciążenia stawu. Jest również użytecznym środkiem wspierającym odchudzanie zwierzęcia i wspomagającym rehabilitację po operacji stawów. Postępowanie po operacji ortopedycznej na stawy psa: Oczywistym jest, że odpoczynek po operacji jest bardzo ważny. Natomiast uznanie znaczenia wczesnej mobilizacji i szybkiego powrotu do obciążenia operowanych stawów zrewolucjonizowało postępowanie pooperacyjne u zwierząt. Istnieją dowody na to, że spożycie NLPZ i opioidów (takich jak morfina) ulega zmniejszeniu po wdrożeniu dobrze skonstruowanego programu fizjoterapeutycznego. Utrzymanie / przywrócenie zakresu ruchu odbywa się poprzez aktywne i pasywne rozciąganie, określone ćwiczenia i terapię punktów spustowych. Te działania mają na celu rozluźnienie mięśni. Podczas wykonywania ćwiczeń rozciągających ważne jest, aby delikatnie manewrować kończyną w takim zakresie ruchu, który jest dobrze tolerowany przez naszego pupila. Nie wolno prowokować występowania bólu u psa. Ćwiczenia wzmacniające zapewniają odporność, dzięki temu mięśnie pracują trochę ciężej i przyzwyczajają się do codziennej eksploatacji. Aby uśmierzyć ból i ukoić cierpienia zaleca się również zanurzania w ciepłej / zimnej wodzie, akupunkturę oraz masaż. Stymulacja propriocepcji poprzez specjalne równoważące ćwiczenia też mogą sprawić dużo dobrego. Jeśli uważasz, że Twój pupil może mieć którykolwiek z objawów zapalenia stawów, pamiętaj, że im szybsza reakcja tym będzie wam łatwiej przezwyciężyć ewentualne trudności. Najlepiej, gdy nie będziesz zwlekał z wizytą u weterynarza. Choroby stawów u psów są bardzo popularnym zjawiskiem, lecz nadal pomijanym, aż do momentu, gdy już jest źle. Nie doprowadź do momentu, w którym twój przyjaciel zacznie cierpieć. Zapisz się na newsletter!

choroby oczu u psa zdjęcia